İmdat

Yürek köreldi bir adam

Karanlık soğukta bir başına;

Çıldırası yalnızlığa hapsoldu.

(Kısaltılmıştır.)

(Çile 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner

Şiirler Aşkına

Birden bir şey olsa

çıksak vakitten, kopsak bu yerden.

Gitsek, kurtulsak en baştan

mesela kendimizden.

Bir çocuk gibi, hesapsız

bir fırıldak çevirsek, düşse Atlas

dağılsa bu yük, düşünmesek.

Bir deli, zır

Bir şehri yaksak, kurayla.

Düşleri yüklenip bir sürüye

-Bir kuşun tırnağındaki toz gibi- gitsek.

Tavusun kuyruğundan bir kayığa

düşsek bir başımıza

o korkunç engin,

yutulsak tonlarca balık, beraber

insek geniş mahzenlere, kalsak bir fener.

Aldığımız nefes de dursa

Bakarken rengarenk bir kuşağa.

Güneş bu şafak doğmasa

Düşse bir yıldızın peşine

Biz bize kalsak, biz bize...

Alemler toplansa, yeniden bir inşa

Düzsek sekiz kat gökyüzü

En yükseğe eşşekleri

Sonra maymunlar ve en sona beni...

Nehirler yatağından taşsa

Bir bardak kırılır gibi ince bir dokunuş

Ve bir fırtına ruhumu alıp içine, en derine.

Gitmek gerek,

bu ıpıssız kalabalıklardan sıyrılarak

bir meleğin kanadında gitmek gerek.

Senin yokluğuna, amin.

Bir sönüp bir daha yanmayan,

Tıkanıp bir dizede unutulan, ben...

Kavuşurken sırılsıklam,

başkasına kör yürekler...

Kaldım ben, bu kahrolası

bu candan çıkası karanlık.

Kayıp fenerler aşkına

Yıkık gönüller, salgın şiirler aşkına gel...

Gel, bir günah gibi

Bütün perdelerim tutuşurca haykırırca gel...

(Çile 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner