Kerpiç

1

Kendisi:

toprak damlı evlerin taş duvarlarını aşıyordu aşk

romantik değildi belki

belki töreydi erkek

ve zorlu bir inada vurgundu.

kerpiç ömürlüydü belki, yaşamak; bir arpa boyu

yünden yapılmış döşeklerden uzadıya hayallerdi.

ve aşk,

bir kadının hayalinde günah,

dilinde türküydü erkeğin.

2

Kerpiçin notu:

oysa kimse ölmezdi

dursan, yetişsem sana...

3

Kerpiçin ötesi:

sonra, sonrasını hiç sorma

kötü, çok kötü...

adam, yaşadı hikayeyi; kadın okudu.

kadın yürüdü, adam izledi.

zaman ve mekan yoktu.

aynı şarkıda, aynalı hüzünler paylaşılıyor,

adı ayrılık konan bu satır bitmek bilmiyordu.

içi buruk bir son ile kadın

adamdan bir gitti, bir gitti ki

bilmedik gelmek...

(Mijdar 17 / Gelibolu)

Ramazan Çetiner

Êşa Remê

Can ji can bû,

Nema tû hat

An jî wera,

Çûm, teyr jî çûn.

Payîz bû der, ez barîm.

(Kısaltılmıştır.)

(Mijdar 17 / Gelibolu)

Ramazan Çetiner

1'den 5'e

Birin akıbeti ordaydı, eksikti ikiden.

Üç güçlü, sonrası biri aşardı.

Dört dörtlük olmak vardı da,

Bir olunmazdı,

Birden kim adam olmuştu ki?

Ya beşe ne demeliydi?

Beşin biri de birini tutmazdı.

Dörtten sonra bozulurmuş gibi, çarpılırmış gibi.

(Kısaltılmıştır.)

(Mijdar 17 / Gelibolu)

Ramazan Çetiner

Günden Güne

-Günlerin çok öncesi-

Ben:

Şairin/şairlerin acıyla, ayrılıkla, kıvranarak

söz misali -doğum anı bir kadın gibi-

döküldüğü şiirin, sözün...

edepten bihaber bedenlerin

kirli nazarına düşerken...

Şiirin sesi olsa da söylese...

Sen:

Hayat.

Ben:

Dinle beni, dinle!

"Sensizlik..."

buna mecburmuş gibi

hiç olmayacakmış gibi

"Olsun, şairiz ya!" diyeceğiz, avunacağız...

-Günlerin az öncesi-

Ben:

Kelimelerin dili olsa da söylese!

Benim gidenler, benimdir.

Kaldım yarım bir düş gibi,

apansız, bu yerde...

-Günlerin kendisi-

İkimiz:

Derine, daha derine

boyumuzun aşıldığı/

aştığımız korku;

ama korkuyorsun,

ben yanındayım:

her zaman yüreğin olacağım...

Bir düşün, inceden

şiir oluvermişsin,

kelime kelime giyiniyorsun,

en güzel kafiyeleri takıyorsun:

oraya, saçlarına...

Her anlam, derine

her açıldığımız, daha derine;

gözlerine geliyorum:

kendim, dizenin şafağında;

genzini yakıyor soluğum,

bereketin oluyorum...

Her dize ayrı bir iştahlı,

her tamlama benim oluyorsun...

Ne fuzuli ne garip,

ne de aşığın çektiği: çile.

İkimizden bu sayfa bu çocuk bu can

ve ikiden yaratmanın hoşluğu

biraz ah biraz keder

tuzu biberi, sevgiyi bizi: en çok da seni

katıyoruz aşımız misali:

yarınımız, gelenimiz, çocuğumuz...

-Günlerin sonrasına-

Yavrum! Bu şiiri annenle sana yazdım.

(Mijdar 17 / Gelibolu)

Ramazan Çetiner