Günden Güne

-Günlerin çok öncesi-

Ben:

Şairin/şairlerin acıyla, ayrılıkla, kıvranarak

söz misali -doğum anı bir kadın gibi-

döküldüğü şiirin, sözün...

edepten bihaber bedenlerin

kirli nazarına düşerken...

Şiirin sesi olsa da söylese...

Sen:

Hayat.

Ben:

Dinle beni, dinle!

"Sensizlik..."

buna mecburmuş gibi

hiç olmayacakmış gibi

"Olsun, şairiz ya!" diyeceğiz, avunacağız...

-Günlerin az öncesi-

Ben:

Kelimelerin dili olsa da söylese!

Benim gidenler, benimdir.

Kaldım yarım bir düş gibi,

apansız, bu yerde...

-Günlerin kendisi-

İkimiz:

Derine, daha derine

boyumuzun aşıldığı/

aştığımız korku;

ama korkuyorsun,

ben yanındayım:

her zaman yüreğin olacağım...

Bir düşün, inceden

şiir oluvermişsin,

kelime kelime giyiniyorsun,

en güzel kafiyeleri takıyorsun:

oraya, saçlarına...

Her anlam, derine

her açıldığımız, daha derine;

gözlerine geliyorum:

kendim, dizenin şafağında;

genzini yakıyor soluğum,

bereketin oluyorum...

Her dize ayrı bir iştahlı,

her tamlama benim oluyorsun...

Ne fuzuli ne garip,

ne de aşığın çektiği: çile.

İkimizden bu sayfa bu çocuk bu can

ve ikiden yaratmanın hoşluğu

biraz ah biraz keder

tuzu biberi, sevgiyi bizi: en çok da seni

katıyoruz aşımız misali:

yarınımız, gelenimiz, çocuğumuz...

-Günlerin sonrasına-

Yavrum! Bu şiiri annenle sana yazdım.

(Mijdar 17 / Gelibolu)

Ramazan Çetiner