Varlığın
sebebine, bilinmeyenin çığlığına “yalnızlık” denir.
güllüktür Gülistanlık
bir yanımız demir girmez.
Gayri yok,
olsunculuktan geçtik.
Meşru hakkımızdır: yalnızlık.
Bu bizimdir,
-yalnızlık: aslımızdır.
Aşınırsın, bilme.
Ve bilinenin ötesi bir şey,
bir acayip bir hayret...
Duysan dizlerin kırılır, bilme.
Ve yalnızlığı bize çok görme!
Senin yalnızlığın da bizdendir.
İnsan, diyorum.
-en iyi yalnızlığı böyle bir gecede bulur.
Ve diyorum yine,
kalabalıktan al kendini,
ben aldım, yıkıldılar.
Çünkü benim adım yalnızlık.
Ve yine sana, ey yalnız!
Kulakların aç, söylediğim gör:
dağ çiğnenir,
arşı al aşağı eder tufan.
Toprağa doyar, suya karışırsın.
Bırak; öldüğün bilsin, özün kazınsın.
Külün savrulsun, hatta tüken!
Ama bahar bir başka yeşerecek,
sen daha bir var olacaksın.
Ben şahidim, ben.
(Adar
18 / Siverek)
Ramazan Çetiner
