Nasılsın

Sen nasılsın, dedi.

Her zamanki gibi

anlamsız bir telaş içinde

boyuna yorgunluk, dedim.

Olur...

Bir var bir yok,

yokluğu varlığından çok bir adam.

Yokluğum bilip kanmayasın.

Çünkü ben bir yokluk küfede

bütün varlıkları aşar, aşar da gelirim.

Ve ben geldim, yüreğin hoş olsun.

Ruhu salarım bu vakit,

sessizliğin notalarından

bir tuval olur gece.

Kokladığım her çiçek, benim değil

her kapı kapanmış;

üzerinden zaman geçmiş her mektup

misali bir geride zaman ve halim,

ve mahsulün yitirmiş bir gönül.

ne yollar tükendim

ne şarkılar ne sözler yeni baştan.

Hangi dala uzandıysam

üzerinde çiçek görmedim.

Her yerimi böcek kaplar.

Uzağım adını bilmediğim diyardan.

Seni bilirim: rengini, hissini, telaşını.

İyisinden doğrusuna,

bir Leyla dökülür Mecnun gözlerimden.

Şirin’in arşında yankılanırken gürzüm

doludizgin bir Ferhat’ım.

Ama bir bilsen beni,

Kerem’in hası oldum,

dolandım cihanı bir Çelebi misal.

Nereye vardım bir bilsen,

Kaf’ın doruğuna, cennetin cehennemin,

düşün hayalin ve anın hudutlarına.

Boşuna, boşuna çabadır.

Biliyorum, tükeniyor esas cümlem

ve buraya gelir iken

bir başka gönülden koparak değil.

Doldum, doldum ve her mısrayı taştım.

Sen, eski beni bilir; yeni olmayanı duyarsın.

Eskisi gibi, önceki gibi gücüm yok,

Artık yalnız bir hatırayım.

Anlamaya çalışma! Boşuna, boşunadır.

(Adar 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner

Bir Ölünün Şiiri

Hissim, düşüm yitirmiş gibi...

Koca bir yük, sırtım; dilim, eziyet.

Tövbe, bir daha yalandan;

Doğruya, dosdoğru:

Mutluymuşum gibi... Ama değilim.

(Kısaltılmıştır.)

(Adar 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner

Fırat Olmak

Gece, usulca güne yerleşir.

Bir karanlık çöker cihan;

Cihanı mesken tutar sessizlik.

Bu an, kameri koynuma alırım;

Bir yüreğin fısıltısıdır bu an

Yüreğin aydınlığı göze yansır.

(Kısaltılmıştır.)

(Adar 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner

Bir Görün

Bir sefer, seyrine varayım

yüzüm bulayım dergahın,

süreyim, sürüleyim

ört üzerimi, kalayım

yerim yurdum, üzerime örtün!

Bir hisseme bin tövbe,

Yüz bulup onlarca sefere.

Affına daim ya Hüda.

Yokuşun her adımına

dayan az daha

dayan yüreğim! Bu yangına

küllenip savrulmaya geldik.

Ey yüreğim: kor düşmüş gönlüm!

Kimin kimsenim,

Yangının, közün, günahın benim.

Feryadın, cümlen, tövben benim.

Yakalım, bu şehrin bacalarına değin

yüreklerin en mahrem öznesi,

Ay ışığına karışan yuvamızı

ve bizi ırağa süren katran soğukları

ve sönerken artakalan ne varsa

her ne kaldıysa bir sevdadan geriye

toplanarak yüreğim, ağzımda

bir an, beni sen ısıt...

Bir iz, işaret, varlığın

sebebin olayım;

Bir görün, zülfüne dolandığım.

Sonum ol,

Küfrü terki diyar eylerim

Bir iz û işaret, varlığında.

Mahşeri alay, kendimin kalanı,

Döndüm, dolandım

o en mahsumun; en ıssız halim

Halimin varlığına sebep,

Bir görün...

(Adar 17 / Sverek)

Ramazan Çetiner