Bir Araf

Ve şaire söylendi bir yüce düş,

O hatırdan düşesi, tükenesi an!

Alış bu sana vadedilmiş yalnızlığa.

Çıldırmış olmalıydı kör zaman,

Duyulmaksızın cemrenin her düşü.

Ve çocuk ve şiir yüreğimizdi,

Gönle sinmiş her nameyi bir his eden.

Belki cemreydi bir haber bahara.

Belki uzak değil ve çok yakındı

Bu kahrolası yokluğun sonu.

(Kısaltılmıştır.)

(Sibat 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner

Aşk Olsun

Boşluğuna, cümle kainatın sığdığı,

her şeyi bırakıyorsun,

gönlün; durabilene aşk olsun.

Gece, şiirin fısıltısıdır.

Ve gece, yokluğun fısıldar;

boşluklar yankılanır,

dillenir coşkum, özlemim

sanatım ve düşüm: Garibim

çok değil vaktim

tükenmeye ramak kalır;

kalırken bir başına

bu soğuk gece yarısına

dayanabilene aşk olsun.

İyi ki var şiire gebe hüzünler.

(Sibat 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner

Malum

Var iken yokluğa;

yok iken varlığa

hasret, deli dolu çağımız.

Beklenen malum, bir yüce fırsat.

Ve yalnızlık, koca bir hayret.

Ne garip bir memleket,

taşları bağlanmış, itleri salınır iken.

Ve umulan yok iken

çoğu şeyi bırakıp çoğundan vazgeçerek

teselliden geçip yol aldık.

Yol da yolculuk da payımız.

Velhasıl ziyadesiyle hüzünlüyüz, bu vakit.

Bu vakit, rüzgarın ıssız bozkırı kollayan telaşındayız.

(Sibat 17 / Siverek)

Ramazan Çetiner