Fırat'ın Aşkı

Bir gün alıp gitsem kendimi

bir başıma, zindi bir can ile

Korkuyu ardımda

bırakarak olmazı

bir düş sıcağında

ter ile her uyanış

Koşsam umuda, aşık...

Kendimi bulsam, bir kör pencerede

haç çiziği alnı, ninemin

derin ve yaşlı bebeğinde

göz göz...

Duysan, Karacadağ'ım ne eser

ne çağlar deli Fırat...

Vurgun bir paslı kılıç

İncecik gerdanında Dicle'min...

Kükrerim, Fırat'ımın damlayan izine.

Vurulduk bir su sesiyle

o günden...

Bir bilsen ne yaşlar biriktim ey Fırat!

Bilsen dolanarak Murat'tan Erzincan'a...

kar eriyerek

yağmur birikerek

aktık o her setten aşağı

korkuya karışık bir şüphe ile

izine Dicle'min...

köteklendik her yürekte yitik...

Ey Leyla'ya kanan Dicle!

Kül rengi bağrıma bak.

Ey deli Fırat!

Bir ölü izidir aradığımız

varlığı şüphe-

li bir düş...

bir düşkün...

Kim demiş soldu bahar,

bu sonbahar?

Kim?

Biliyorum baharı

bekleyen kuşlara söz

verdi bulutlar bir ağız.

Yağarak toprak

Aşk ile ruhuna bu fesatın...

Fırat'ım ben... Savrulurum

bayır özü bir meydan

başında keçi kılı

bir çadır iplik

dolusu gözlerinde ninemin...

(Îlon 16 / Siverek)

Ramazan Çetiner